گردو بهعنوان قدیمیترین درخت که میوه آن بهعنوان غذا استفاده میشده است، شناختهشده است و قدمت آن به ۷۰۰۰ سال قبل از میلاد برمیگردد. درواقع گردو از معدود درختان و گیاهان مفیدی است که بهطور طبیعی در هر دو نیمکره شرقی و غربی زمین میروید (این موضوع گواهی قوی بر وجود درختان روی زمین قبل از جدا شدن قارهها از یکدیگر هست). در یونان قدیم و در مصر کسانی که ازدواج میکردند در معبد ژوپیتر، برگ و شاخههای گردو را به زیر پای آنها میانداختند و عقیده داشتند که این عمل باعث میشود که عروس و داماد از قید جادو و طلسم رهاشده و خوشبخت زندگی کنند.
گردوی ایرانی (J. regia) بومی ایران باستان بوده و امروزه میتوان گفت که این درخت از مناطقی از شرق اروپا تا هیمالیا و بخشهایی از چین تعلق دارد. سوابق نشان میدهند که گردوی ایرانی (English Walnut) در زمان سلطنت تیبریوس (Tiberius) در رم شناختهشده بودند. بقایای این خشک میوه در رم باستان، جایی که گردوها بهعنوان غذای خدایان لحاظ میشده و بهافتخار ژوپیتر (سیاره مشتری) “Juglans Regia” نامیده میشدند، کشفشدهاند. اطلاق واژه “انگلیسی” (English) به این خشکبار ایرانی به تفنگداران و تاجران انگلیسی که با کشتیهای خود این خشک میوه را برای تجارت به سراسر جهان حمل میکردهاند اشاره دارد. تصور بر این است که گردوی ایرانی برای اولین بار در حدود سال ۱۷۷۰ میلادی توسط کشیشان در مأموریتهای دینیشان به کالیفرنیا برده شده است. (Joseph Sexton) در سال ۱۸۶۷ میلادی اولین باغ گردوی تجاری را در کالیفرنیا، در نزدیکی گولتا (Goleta) در سانتا باربارا کانتی احداث کرد.